ਹਰ ਸਾਲ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਸਾਲ ਵੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਕਮਲਜੀਤ ਢੀਂਡਸਾ ਦੇ ਸੱਦੇ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਵਰਕਸ਼ਾਪ ਦੇਖਣ ਲਈ ਆਖਰੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਲਹਿਰੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ.ਕੋਈ ਵੀ ਹੋਰ ਸਕੂਲ ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੇ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਜਿਥੇ ਐਸੀ ਅਨੋਖੀ ਸਰਗਰਮੀ ਲਗਾਤਾਰ ਦਸ ਦਿਨ ਚਲਦੀ ਹੋਵੇ ਤੇ ਇਹ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਪਿਛਲੇ ਬਾਰ੍ਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ.ਸਾਰੇ ਕੈਂਪਸ ਵਿੱਚ ਵੱਖ ਵੱਖ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਗਰੁਪਾਂ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਕਲਾ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰੁਝੇ ਹੋਏ ਸਨ .ਨਾਟਕ, ਗੀਤ,ਗਿੱਧਾ,ਭੰਗੜਾ, ਕਰਾਟੇ,ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਖਿਡਾਉਣੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਚਿਤ੍ਰਕਾਰੀ,ਸਕੇਟਿੰਗ ,ਘੋੜਸਵਾਰੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬੜਾ ਕੁਝ.ਸਭ ਕੁਝ ਗਿਣਨਾ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ.ਇਸ ਵਾਰ ਤਾਂ ਘੁਮਾਰ ਕਲਾ ਲਈ ਚੱਕ ਦਾ ਵੀ ਇੰਤਜਾਮ ਸੀ.ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਕਪੜੇ ਦੀ ਕੈਨਵਸ ਸੀ ਜਿਸ ਦੇ ਦੋਨੀਂ ਪਾਸੀਂ ਤੀਹ ਚਾਲੀ ਬੱਚੇ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਮਨਪਸੰਦ ਰੰਗ ਚਿੱਤਰ ਉਲੀਕਣ ਵਿੱਚ ਲਗੇ ਹੋਏ ਸਨ.
*ਇਹ ਵਰਕਸ਼ਾਪ ਹੁਣ ਰਵਾਇਤ ਬਣ ਗਈ ਹੈ ਤੇ ਅਨੇਕ ਮੰਨੇ ਪ੍ਰਮੰਨੇ ਕਲਾਕਾਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਅਦਾਨ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸਕੂਲ ਦਾ ਸੱਦਾ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ.
*ਬੱਚੇ ਆਪਣੇ ਸੌਕ ਨਾਲ ਬਿਨ੍ਹਾ ਕਿਸੇ ਡਰ ਦੇ ਸਿਖਣ ਦੀ ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ.ਇਹ ਇਬਾਰਤ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਦੀ ਚਮਕ ਵਿੱਚ ਬੜੀ ਖੁਸ਼ਖਤ ਲਿਖੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ.
*ਇਹਨਾਂ ਸਭ ਉਪਰਾਲਿਆਂ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਇੱਕ ਹੀ ਹੈ-ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਸਖਸ਼ੀਅਤ ਦੀ ਬਹੁਪੱਖੀ ਉਸਾਰੀ ਲਈ ਮਾਹੌਲ ਤੇ ਮੌਕੇ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨਾ.
*ਅਜਿਹੇ ਮਿਸਾਲੀ ਕੰਮ ਲਈ ਸਰਕਾਰੀ ਅਦਾਰਿਆਂ ਦੀ ਬੇਰੁਖੀ ਬਹੁਤ ਖਟਕਦੀ ਹੈ.ਲਗਦਾ ਹੈ ਵਿਦਿਆ ਦੇ ਮਹਿਕਮੇ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਚੰਗੀਆਂ ਖਾਸੀਆਂ ਕਮਾਈਆਂ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਅਸਲ ਸਿਰਜਨਾਤਮਿਕ ਵਿਦਿਅਕ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ.
